Rozdział 8

Byłaś wykończona po treningu. Nie miałaś ochoty z nikim rozmawiać. Tym bardziej z tym idiotą, który szedł za tobą od praktycznie samej siłowni i mówił coś do Ciebie. Ty nawet nie udawałaś swojej niechęci, a wchodząc do pokoju, trzasnęłaś mu drzwiami prosto przed twarzą. Na twoją buzie wkradł się mimowolnie uśmiech, rzuciłaś swoje  rzeczy obok łóżka i opadłaś na nie. Byłaś całkiem bezsilna i wyglądało na to, że pozbyłaś się Schlierezauera swoim chamskim,  ale jakże skutecznym sposobem. Odetchnęłaś z ulgą, że wreszcie będziesz mogła spędzić czas tylko sama ze sobą czyli jak najbardziej lubiłaś. Nagle poczułaś szarpniecie za nadgarstek i twarz wściekłego Austriaka.
Czyli jednak nie będzie tak kolorowo,cholerka.
-Wstańże!-Powiedział i znów Cię szarpnął.
-Zostaw mnie! Chcesz mi złamać rękę?
-Ty mi chciałaś zmiażdżyć twarz.
-Biedactwo. Tak by Ci to nic nie zaszkodziło. 
-Jesteś bezczelna!
-Odczepisz się?
- Te dni masz czy co Ci się dzieje, że tak warczysz!
-Sam masz te dni! Gdybyś ty nie był tak zarozumiały i nie musiałabym siedzieć u Hayboecka do 6 rano nie byłabym zła!  Teraz jestem tylko zmęczona, zła i nie mam tych dni. Tylko ktoś tu powinien mnie przeprosić.
- Nie byłabyś zmęczona gdybyś nie szlajała się do 3 nad ranem z byle kim!
- Jeśli Norwegowie są byle kimś to kim ty jesteś.?
-Daj spokój! Zachowujesz się jak rozwydrzony szczeniak, który zawsze musi mieć to co chce! Czy ty w ogóle kiedyś z kimś byłaś?  Bo nikt normalny z tobą nie wyrobi. Badasz ty się regularnie?-Zapytał pukając się w głowę. 
- Jeśli chcesz żeby Twój mózg zaczął działać dobrze musisz się mocniej walnąć!
- Szczerze! Podziwiam tego szczęściarza, który spędzi z tobą całe życie!  O ile w ogóle się pojawi. Miałaś ty kiedyś kogoś?
- A co Cię to obchodzi?!- Bąknęłaś zbita z tropu, z wyczuwalna niepewnością  głowie. 
- Serio? Nigdy nie miałaś chłopaka!  W sumie! Nie dziwie Ci się! Z taką wariatką to nawet niestabilny emocjonalnie by nie wytrzymał.  Wiesz jak Cię poznałem to myślałem,  że jesteś niezłą dupą, ale trochę mi się odmieniło od tego czasu.
- Ja myślałam, że będziesz nic nie znaczącym kolejnym skoczkiem...- Wspięłaś się na palce i przybliżyłaś do jego policzka, Austriak natychmiast położył dłonie na twoje biodra. -Ale jesteś tylko dupkiem, który uprzykrza moje życie.  Niebywałe jak łatwo można Cię omamić. W ogóle jaki był cel naszej rozmowy?- Zapytałaś jeszcze do chłopaka będącego w innym świecie. 
- Co..co...c...O czym ty gadasz?- Zapytał siadając na łóżku i przeczesując włosy.
Zaczęłaś głośno śmiać się ze skoczka.
- Właśnie mi się kiciu przypomniało, że miałem Ci obwieścić,  że po turnieju 4 skoczni lecimy do Norwegii po twoje rzeczy i poznać twoich rodziców!- Uśmiechnął się parszywie i trzasnął drzwiami, a ty zaczęłaś piszczeć, skakać, płakać i kopać.  Ten facet doprowadzał Cię do granic możliwości i rozchwiania emocjonalnego, a ty przecież po pewnych wydarzeniach z przeszłości patrzyłaś na świat jak na zło konieczne i przez pryzmat bólu, strat i zawodu. Modliłaś się tylko o to, żebyś nie miała gorszego dnia, albo nagle nie postanowiła rozprawić się z demonami przeszłości. 
Nie miałaś ochoty na nic. Kompletnie nic. Do pokoju wpadła roześmiana Emma, a ty jeszcze bardziej rozjuszona wzięłaś  słuchawki, IPoda i wybyłaś na spacer. Nie wiedziałaś co Cię ugryzło czy to wina Schlierezauera, tego że wtrynia się za bardzo do twojego życia, a może Emmy, która za bardzo chcę się dowiedzieć co Cię głębi i stać twoją przyjaciółką, a nie chcę nawet powiedzieć Ci tego, że sypia z Koflerem. Szurałaś nogami po chodniku i kopałaś co jakiś czas biedne, małe  kamyczki pod twoimi nogami.
Nagle ktoś nieśmiało chwycił Cię za nadgarstek. Za ten sam co Schlierenzauer, ten sam który nadal bolał. Odwróciłaś się i zobaczyłaś przed sobą Niemca.
Jeszcze tego małego szwaba mi trzeba teraz do kompletu, cholerka.
-Cześć.- Uśmiechnął się.
-Hej.-Mruknęłaś.
Bałaś się, że zaraz z tych nerwów wyjdzie z twoich ust coś czego nie chciałaś powiedzieć, a teraz byś mogła.
-Masz ochotę przejść się na jakąś kawę?
-Wybacz, ale nie pijam kawy.   
-To może herbata?
-Wybacz, ale chcę się tylko przejść.-Odpowiedziałaś Andreasowi. 
-Możemy się przejść.
-Andi...Ja chcę pobyć sama ze sobą. Pójdziemy kiedy indziej razem na spacer, okay? -Zapytałaś, a ten tylko pokiwał głową.
- To zgadamy się jeszcze.-Wyszeptałaś i odeszłaś zakładając słuchawki na uszy z powrotem.
Wiedziałaś, że mogłaś go urazić i skrzywdzić choć ten nic Ci nie zrobił. Zamiast spokojnego wieczoru i spaceru cały czas starałaś się uspokoić swoje sumienie. Niestety. Nic takiego nie miało miejsca. Wieczorem, żeby uspokoić trochę samą siebie udałaś się z jedną kawą i herbatą, którą kupiłaś w automacie na hotelowym korytarzu i poszłaś pod pokój Wellingera i Krausa.
Otworzył Ci blondyn stojąc w dresie w niemieckie barwy oraz ze zmęczoną twarzą. 
-Przyniosłam kawę i przyszłam... przyszłam.... wiesz.....prze....no...
-Co przyszłaś zrobić?-Zaczął się śmiać
-Nie rób mi tego.... Nie każ mi tego mówić.
- Jak tak bardzo boisz się słowa przepraszam to mogę Ci pomóc to przeliterować.
- Daj spokój. Bierz kawkę, bo gorąca. Przepraszam za tamten teatr na dworze. Ja  miałam gorsze południe i bałam się,  że powiem coś czego będę potem żałować i Cię urażę chociaż i tak to zrobiłam.
-Fakt. Dawno nie dostałem takiego kosza.-Zaśmiał się.
-Będę już miła. Zawsze. Obiecuję.-Zaśmiałaś się.
Nawet dla takiego jak Schlierezauera. 
Szkoda, że zapomniałaś o tym przy pierwszej lepszej okazji zanim znów wszystko zaszło za daleko.
________________________________________________________________________________

Wiem, że ten rozdział jest krótki i byle jaki i strasznie mi się nie podoba, ale następny będzie dużo dłuższy i dużo lepszy i będzie dużo szybciej, a wiem to bo jest już napisany i nie uciekajcie z krzykiem błagam! 

Teraz już możecie zobaczyć dokładnie, że bohaterka tego opowiadania jest chujowa, niestabilna emocjonalnie i sama nie wie czego chce. 

Nikt na tym blogu nie wie czego chcę 

Ja też nie wiem czego chcę, cholera. 

Następny rozdział już jutro, albo pojutrze! Zależy od Was! 

A i jeszcze jedno. Jeśli Was męczy, że właściwie na tym blogu nie było jeszcze nic wiecie... Z akcji właściwej to następny rozdział już będzie zaliczał się do tych bardzo ważnych i tych z akcji właściwej i będzie ważny. 

Schlieri pozna rodziców Aleks, a rodzice Aleks poznają Schlieriego i zobaczycie czy to będzie miłe spotkanie! W dodatku w domu bohaterki pojawi się niezapowiedziany gość, który przyprawi dziewczynę o palpitacje serca.

Mam nadzieję, że przynajmniej tym was zainteresowałam i sprawiłam, że wrócicie tu jeszcze kiedyś! 

Pozdrawiam, Dreszcz.