Prolog

Trudno pomyśleć, że życiem mogą kierować takie zbiegi okoliczności jak te, które przytrafiły się nam. Teraz gdy cofam się do tych sytuacji, chcę mi się po prostu śmiać. 

Byliśmy tacy niedojrzali. Zakochani w sobie, najmądrzejsi na świecie, próżni, pyszni, oczekiwaliśmy więcej...Coraz więcej. Teraz z perspektywy czasu, dojrzałości widzę jak się zmieniłam. Można by rzec, że na lepsze. Wiele rzeczy najzwyczajniej wbiłeś mi do głowy, pomimo moich łez,po prostu byłeś, ja po jakimś czasie zrozumiałam, a wszystko to.... Dzięki Tobie. Leżę na dachu, patrzę w gwiazdy i mam przed oczami Twoją twarz, wszystkie Nasze rozmowy i dziwne sytuacje, które między nami zaistniały. 

Wiem, że już nigdy nie będę żałować tego co się stało. Tak musiało być, a wszystko to zrozumiałam....Dzięki Tobie. 

Wycieram jedną, pojedynczą łzę z mojego policzka. Nie jest ona jednak przesiąknięta bólem, rozpaczą czy niedomówieniami jak kiedyś, a zwyczajnym szczęściem. Tak odległym mi kiedyś. 

Wpatruję się w gwiazdy i zaczynam wspominać, a wszystko to....Dzięki Tobie. 

Jestem już w stanie wszystko zrozumieć, a to paradoksalnie... Dzięki Tobie i jeszcze kilku osobom, które niewątpliwie też się do tego przyczyniły, ale nie w takiej skali jak ty. 

Dopiero tej wyjątkowo ciepłej, niezwykłej, norweskiej, bezchmurnej nocy, gdzie na niebie jest pełno gwiazd zdaję sobie sprawę, że wszystko to.... Jest naprawdę dzięki Tobie. 

 ___________________________________________________________

Mamy prolog! Wiem, że krótki, ale ja innych nie umiem pisać! Przykro mi! Mam nadzieję, że was zaciekawiłam. Szczerze płakałam jak pisałam ten prolog i go czytałam, ale to pewnie tylko dlatego, że znam los tej historii i wiem o czym główna bohaterka wspominała. 

Następny rozdział będzie dłuższy. Generalnie rozdziały będą dłuższe niż tam. 

Mam nadzieję, że cieszycie się z tego faktu. Dajcie znać co myślicie.