Rozdział 1

Klingenthal. Tu rozpoczyna się sezon.  Razem z twoim sztabem przyjechaliście do hotelu. Zamieszkałaś w pokoju z  psychologiem- Emmą, która miała doświadczenie  w pracy ze sportowcami i mogła pomóc Ci  wiele zrozumieć. Przynajmniej tak uważał twój trener. Paul był to dla Ciebie bardzo ważny człowiek. To nie był tylko trener, który ciągle opierdzielał, był miłym i pogodnym człowiekiem, stabilnym, rozumiał daną sytuacje ludzi i umiał się w nią wczuwać. Był twoim przeciwieństwem, a że tylko 7 lat starszy wiedział jak Cię  odpowiednio rozluźnić jakimś dowcipem przed ważnym startem. Resztę ekipy dzieliłaś z męską kadrą Polski w skokach narciarskich. Właściwie "Emma" też była wspólna, ale jako że mieszkała z tobą, to chłopcy przychodzili do niej tylko jak Kruczek się na nich mocno zdenerwował. Czyli w przypadku Żyły raz na 3 godziny, a w przypadku Stocha raz na 3 miesiące.
Ty miałaś codzienne sesje z Austriaczką, bo Paul Ci je zalecał.  Niby rozmawialiście, ale nigdy na jakieś nurtujące sprawy. Nie mogłaś się po prostu przełamać.
-Aleks? Przeszkadzałoby Ci to gdyby wpadli do nas Austriacy?
- Nie. Mogą przyjść i tak będę robić coś na komputerze w słuchawkach.
-Dzięki. Trochę za nimi tęsknie. W końcu spędziłam z nimi 3 lata, ale z wami też mi dobrze.
-Rozumiem.-Powiedziałaś lakonicznie i założyłaś słuchawki.
Odpaliłaś pierwszy sezon American Horror Story i ocknęłaś się dopiero gdy ujrzałaś czyjąś rękę wystawioną przed ekran. Zdjęłaś słuchawki i spojrzałaś na owego człowieka.
-Cześć jestem Michael. Miło mi.- Uśmiechnął się.
-Mi też, Aleks.
-Gregor.-Ujrzałaś następnego niczym niewyróżniającego się chłopaka .
-Aleks.
-Andreas.- Powiedział kolejny.
-Aleks.- Powtórzyłaś się.
-Manuel.- Rzekł już ostatni.
-Aleks ewentualnie Ola.
Gdy już Emma wyszła z łazienki, a chłopcy postanowili Cię zacząć zagadywać znów zabrałaś głos:
- Miło mi, że was poznałam,ale jestem emocjonalnym odludkiem, trudno mi się zawiera nowe znajomości i pozwólcie, że wrócę do swojego życia online, a wy pogadajcie sobie z Emmą, bo już zawitała do nas z powrotem.- Wyegzekwowałaś lekki uśmiech, który raczej w tamtym momencie przypominał chłopakom grymas i znowu założyłaś słuchawki.
Nie analizowałaś wtedy nic. Chyba nie miałaś czego. Jak dla Ciebie to byli tylko znajomi twojej pani psycholog, z którymi w żaden sposób nie widziałaś potrzeby pogłębiać w jakiś sposób znajomości. Zresztą nawet jeślibyś zamierzała to i tak by nic z tego nie wyszło. Od zawsze niszczyłaś wszystko zanim się zaczęło. Wszystkie przyjaźnie, związki  znajomych, rodziny  i najczęściej to w ogóle nie świadomie.
Znowu miałaś spokój, ale niestety nie na długo, bo przyszedł medyk kadry.
-Zbieraj się. Jedziemy na badania. - Powiedział zdejmując Ci słuchawki z uszu.
-Ha?-Zapytałaś gdy już się zorientowałaś co, kto, gdzie, do kogo mówi.
-Ja, ty, szpital, badania,pobranie,krew, rezonans.
-Aleeee....
-Posłuchaj. Możesz oszukiwać każdego rodzinę, przyjaciół, Paula,Emmę, ale ja się nie dam. Masz 4 minuty, żeby zabrać swojego pluszaka i się przebrać.
-Rezonans mogę zrobić,ale nie krew.- Próbowałaś coś utargować.
 Głupia ty.
-Wiesz, że musisz się badać i kontrolować nie bądź dzieckiem.
-Aleeee...
-Za 4 minuty przed moim gabinetem.
-Jasne.- Mruknęłaś,a on wyszedł zadowolony.
Zaczęłaś szukać swojego pluszaka,a w międzyczasie mruczałaś pod uchem tekst typu :
"Trzymajcie mnie, szwabska pielęgniarka będzie pobierać mi krew." Gdy już  misiek został odnaleziony poszłaś się przebrać i związać włosy. Po kilku minutach byłaś przed pokojem/gabinetem doktora Olka, a stamtąd udaliście się do szpitala. Siedziałaś sobie z panem Winiarskim i oczekiwaliście, aż nadejdzie twoja kolej. Gdy tak powoli wykręcałaś głowę miśkowi, obok  usiadł jakiś blondyn, a siwowłosy mężczyzna, który z nim przyszedł przywitał się i zaczął rozmawiać z Olkiem po niemiecku .
Zauważyłaś, że chłopak, który siedział obok  lustruje Cię  wzrokiem. Spojrzałaś się w jego stronę, a ten się speszył.
-Cześć. Jestem Andi. Przepraszam, że się tak na Ciebie wgapiałem, ale byłem pewien, że skądś Cię kojarzę.
-Aleks. Kojarzysz  mnie?- Zaśmiałaś się i podałaś mu rękę.
-Jak mógłbym nie kojarzyć koleżanki po fachu. Skaczesz dla Norwegii.
- Polski,ale gdy nie ma sezonu mieszkam w Norwegii. Pół punktu dla Ciebie.
-Tylko pół?-Zapytał poruszając brwiami
-Na więcej trzeba zasłużyć.
-Ej! To było podchwytliwe. Na twoim i Hilde instagramie jest dużo waszych zdjęć. Miałem prawo się pomylić.
-Zdjęcia, na których jestem z Tomem jest też mój brat. Przyjaźnią się. Dlatego w ogóle nie raz się tam pojawiam. Zresztą miałeś podpowiedź- Pokazałaś na bluzę z napisem "Poland"
-Byłaś oparta, a Norwedzy też mają czerwone bluzy.
-Masz rację.- Przyznałaś mu słuszność.
-Ten pluszak to po co?- Dopytywał się wszystkiego.
-Boję się badać i jak jestem na badaniach, stresuję się to wykręcam miśkowi jakąś część ciała.
-Typ sadystki?-Zaśmiał się.
-Raczej tchórza.-Powiedziałaś, a Olek pokazał Ci, że to moja kolej na badanie.-Wzywają mnie, ale miło było poznać.
-Mam nadzieję, że do zobaczenia.- Uśmiechnął się blondyn.
Po 50 minutach głośnego badania udałaś się na pobranie krwi. Olek cały czas z Tobą rozmawiał, a ty trzymałaś swojego pluszaka, któremu ze stresu wykręcałaś głowę. Chwilę później było już po wszystkim i po łbie miśka.
Wróciłaś do hotelu,a w Twoim pokoju nadal byli Austriacy. Chwyciłaś tylko igłę, nici  i zasiadłaś na łóżku po turecku, gdzie zaszywałaś po raz enty pluszaka.  Nagle Emma przerwała rozmowę ze skoczkami i spojrzała na Ciebie.
-Wszystko ok?
-Jest jak nigdy wcześniej. Nie przerywajcie rozmowy.
-A może chcesz z nami pogadać?-Zapytała.
- Nie dzięki. Zaraz idę się gdzieś przejść.
-A może chcesz pogadać?- Powtórzyła swoje pytanie.
-Powiedziałam, że nie.- Znów na twojej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech, założyłaś ciepłą kurtkę i wzięłaś swojego Ipod'a.
Chwilę później szłaś już powoli przed siebie słuchając muzyki.
____________________________________________________________________
Hej! Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Ale u mnie w opowiadaniach zawsze pierwszy rozdział jest krótki i do dupy! Piszcie co sądzicie! Obiecuję poprawę! Drugi już mam napisany i mogę wam przysiąść, że jest wyższych lotów. Co do tego to jeszcze raz przepraszam i wiem, że mogłam was rozczarować tym rozdziałem! Obiecuję poprawę!  Chciałam jeszcze powiedzieć, że tylko prologi epilog będą pisane narracją 1 osobową. Rozdziały będą miały sposób opowiadania 3 osobowy. Jeszcze raz sorry! Nie zrażajcie się do tego bloga! Będzie lepiej!